1

Auć! To była moja pierwsza myśl po przebudzeniu. Poczułam wstrząs, a potem coś mocno uderzyło mnie w czoło. Spanikowana otworzyłam oczy niepewna co zobaczę. Na szczęście nie było żadnej czarnej macki. Przed oczami miałam szybę, za którą szybko przelatywały drzewa. Oddychałam ciężko i urywanie. Znów zasnęłam w samochodzie. To nie było naprawdę.

Oderwałam wzrok od drzew i usiadłam plecami przywierając do fotela. Za kierownicą siedział ojciec, widziałam jak jego wzrok skupiony jest na drodze, a usta ściśnięte w kreskę. Jedną rękę trzymał na biegu i postukiwał palcami w gałkę. Ze wszystkich sił starał się nie zwracać na mnie uwagi. 

Opuściłam głową i spojrzałam na moje dłonie ułożone równo na kolanach. Paznokcie były pomalowane czarnym lakierem, który od brzegów zaczynał odłazić. Niektóre były połamane, a inne zdarte. W kolanach spodni miałam dziury, które zostały zrobione z premedytacją. Ojciec uważał jednak, że po prostu bawiło mnie niszczenie czegoś co kupił mi na urodziny. Bluzka nie wyglądała o wiele lepiej. Była biała z logiem zespołu My Chemical Romance przerobiona tak, aby opadała na jedno ramię. W niektórych miejscach rozcięłam ją i spięłam agrafkami, aby wyglądało bardziej rockowo. Narzuciłam na siebie skurzaną kurtkę z ćwiekami na ramionach. Moje buty także posiadały takie dodatki, które jednak sama przypięłam do owych butów, czyli czarnych Martensów. Spojrzałam na swoją twarz w lusterku bocznym i zobaczyłam patrzącą wprost na mnie bladą nastolatkę o czarnych cieniach wokół oczu, śliwkowych ustach z kolczykiem na dolnej wardze i czerwonych pasemkach w czekoladowych włosach.

Z zamyślenia wyrwał mnie głos ojca:

– Dlaczego to zrobiłaś? – spytał bezbarwnym głosem. Z doświadczenia wiedziałam, że taki ton głosu u ojca oznacza całkowitą rezygnację. Pogodzenie się z faktem, że nie mogę czegoś zmienić. Że przegrał – poniósł całkowitą i bezkompromisową porażkę.

Prychnęłam, lecz zaraz tego pożałowałam. Zobaczyłam jak zmarszczki wokół oczu ojca tworzą gęstą siateczkę. Wyglądał jakby był bliski łez.

– Nie zrobiłam niczego złego – wydusiłam wreszcie odwracając głowę do okna.

– Octavio! – wykrzyknął ojciec z pretensją. – Jak wandalizm i złodziejstwo można nazywać niczym?! Przecież wyleciałaś ze szkoły!

Z uporem maniaka wpatrywałam się w pędzące za oknami drzewa. Tak długo się gapiłam, aż w głowie mi zawirowało i poczułam się jak na karuzeli. Wtedy oderwałam wzrok od drzew i skupiłam się na patrzeniu w ręce i miarowym zdrapywaniu lakieru z palca wskazującego.

– Ta akademia dodrze ci zrobi – odezwał się ponownie tata. – Panują tam surowe zasady, może to jakoś cię wyprostuje. Jeśli będziesz się dobrze sprawować po roku wrócisz do normalnej szkoły.

Przewróciłam oczami.

– Dlaczego za namalowanie w damskim kiblu podobizny dyrektorki od razu mam iść do poprawczaka? – wymruczałam pod nosem nadal oddając się jakże interesującemu zajęciu zdrapywania lakieru.

Ojciec zacisnął ręce na kierownicy.

– Mówiłem już, że to nie jest poprawczak. To Akademia Penhalow – akademia „poprawiająca” niegrzeczne nastolatki. Kiedy pani dyrektor zaproponowała, abyś zamiast do poprawczaka poszła do akademii od razu się zgodziłem. To dla ciebie szansa, Octavio. Tea mówiła, że każdy po roku w akademii wychodzi całkiem odmieniony.

Prychnęłam.

– Od kiedy nazywasz moją dyrektorkę po imieniu?

– Od kiedy musiałem się zjawiać w jej gabinecie co drugi dzień – warknął w odpowiedzi i zacisnął na kierownicy pięści tak mocno, że pobielały mu kłykcie.

Zamierzałam już coś odwarknąć w odpowiedzi jednak ojciec nie dał mi ku temu okazji. Oznajmił spokojnym głosem powoli zwalniając pojazd:

– To tutaj. – Czy to możliwe, że w jego głosie słyszałam ulgę? Aż tak chciał się już mnie pozbyć?

Poderwałam głową i od razu zamarłam z niedowierzaniem. To co ujrzałam przekraczało moje najśmielsze oczekiwania. Nigdy nie sądziłam, że przyjdzie mi się uczyć w starej wiktoriańsko-gotyckiej budowli wewnątrz lasu, na odludziu… gdzie nikt mnie nie usłyszy.

Po plecach przeszły mi ciarki.

Nie panikuj – powiedziałam dobie w duchu. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam z auta.

Kiedy podeszwy moich butów zetknęły się ze żwirowaną nawierzchnią dotarła do mnie straszna myśl, że teraz naprawdę przesadziłam. Tata już mnie nie chciał dlatego wysłał mnie do tej nawiedzonej szkoły rodem z horroru. Jednak, gdy moje spanikowane spojrzenie padło na twarz ojca zobaczyłam, że uśmiecha się do mnie pokrzepiająco i na chwilę poczułam ulgę. Zaraz jednak znów się spięłam, gdyż zauważyłam, że w ogromnych, dwuskrzydłowych drzwiach wejścia do szkoły stoi kilka osób wyglądających na nieprzeciętnie zagubione. Kilkoro z nich było z matka lub ojcem. Jedna dziewczyna trzymała się kurczowo rąk obojga rodziców. Miała blond włosy zaczesane w dwa równe warkocze przewiązane wstążkami, ubrała różową sukieneczkę z falbankami z tiulu, do tego założyła sandałki na szpilce. W połączeniu z surową budowlą wyglądało to dość groteskowo.

– Chcesz iść sama czy mam… – zaczął tata. Nie dałam mu do kończyć. Podbiegłam do niego i z całych sił przytuliłam. Wiem, nigdy nie byłam najgrzeczniejszą dziewczyną na świecie, lecz po śmierci mamy stałam się naprawdę nie do zniesienia. Wrzucenie mnie do Akademii Penhalow było aktem krańcowej desperacji u mego ojca.

Starałam się oddać tym jednym gestem wszystkie moje uczucia i to jak bardzo żałowałam, że narobiłam mu tak dużo kłopotu. Miałam nadzieję, że zrozumiał.

– Kocham cię, tato – wyszeptałam odchodząc o krok.

Wokół jego oczu znów pojawiły się zmarszczki, ale tym razem te wyrażające szczęście.

– Ja ciebie też, Octavio.

Już jest pierwszy rozdział ;) Juhu!! Udało mi się go napisać i sprawdzić, więc mam nadzieję, że błędów nie będzie, ale jak coś to piszcie ;) 

Czekam na opinie i zapraszam do komentowania :*